پویایی سیاست محصول درایت و قدرت است و نه ناشی از ضعف و ترس.
یکی از ویژگیها و پویاییهای بشر قدرت انطباقپذیری آن با شرایط گوناگون است؛ بهطوریکه میتواند در عرض جغرافیای جهانی، از محیط قطبی تا مناطق بارانی استوا تا صحرای گرم و خشک را برای زندگی برگزیند و رفتارها و نیازهای خود را هماهنگ با شرایط کند. این بشری است که در طول تاریخ نیز توانسته زندگی در حرکت دائم و گروههای چندنفری که دنبال شکار و گردآوری دانه هستند را تا عصر اتم و اینترنت و شهرهای دهها میلیونی را تجربه کند و در همه اینها دوام آورد. نهادهای جامعه انسانی نیز به تبع انسان واجد قدرت بالایی در انطباقپذیری هستند. ایمان به این گزاره رکن اساسی در فهم تحولات جامعه است. البته این قاعدهای بدون استثنا نیست. همیشه کسان و جوامعی بودهاند که این پویایی را نداشتند و نابود شدند. ولی تاریخ را آنانی نوشتند و ساختند که قدرت و پویایی لازم را برای تحول و تطبیقپذیری داشتند. اتفاقاً ایرانیان به دلایل گوناگون چنین قدرتی را داشتهاند، و بارها از آن استفاده کردهاند و به همین دلیل بارها دشمنان و مهاجمان را خنثی و خود را حفظ نمودهاند.
سال گذشته در چنین روزی کجا بودیم و در اذهان ما چه میگذشت؟ نگاهمان به آینده چگونه بود؟ در چنین روزی وضعیت منطقه پس از ۷ اکتبر بهکلی ناپایدار بود، با حمله به سفارت ایران در دمشق ناپایدارتر هم شده بود و پاسخ موشکی ایران در اواخر فروردین نشان داد که راه برای افزایش تنش باز است. در پایان فروردین سال ۱۴۰۳ چشماندازی امیدبخش قابل تصور نبود؛ اتفاقی که در ادامه و با ترور هنیه در تهران و سپس ماجراهای لبنان و تنشهای بعدی میان ایران و اسرائیل و در پایان آمدن ترامپ به کاخ سفید تکمیل شد و افق پیشرو را که تیره بود تیرهتر نمود.



